O buncie mówi się zwykle w odniesieniu do nastolatków. Ale już dwulatki przechodzą ten etap, który jest efektem intensywnego rozwoju psychicznego maluszka. Dziecko styka się wówczas z nowymi sytuacjami, musi na nie reagować. Codzienność staje się jego szkołą, a co za tym idzie źródłem napięć i stresów.

Niekiedy sytuacja, w której rodzice próbują ukształtować dziecko, wychować je i pokazać dobre wzorce, dla dziecka staje się niezwykle trudna do udźwignięcia. Zaczyna się buntować, bo chce wykształcić poczucie swojej odrębności, tożsamości. Oczywiście, nie staje się tak agresywny jak nastolatek, ale przestaje się dzielić, np. zabawkami, nie ma ochoty jeść, wybrzydza, a nawet grymasi przy ubieraniu się. Jeśli rodzice w tym okresie niejako dostosują się do jego zachowań, jedynie pokażą mu, że to, co robi, odnosi skutek.

Ale należy pamiętać, że to w końcu 2-latek, małe dziecko, które należy przytulić, poświęcić mu trochę czasu, uwagi i odpowiednio ukierunkować. Nawet jeśli histeryzuje, to przecież walczy o siebie. Zatem karanie go za niedobre zachowanie także nie jest wskazane.

Co więc my, jako dorośli, powinniśmy zrobić w takiej sytuacji? Najpierw zapanować nad sobą, ponieważ nie ma gorszego doradcy niż nerwy. Po drugie, uzbroić się w cierpliwość, bo przecież etap buntu 2-latka mija. Po trzecie i ostatnie, kształtować jego poglądy poprzez nakierowanie jego uwagi na to, co istotne, a odwrócenie jej od tego, przeciw czemu się buntuje.

Oczywiście, wiele osób uzna, że łatwo jest mówić, ale gorzej z praktyką, szczególnie w sytuacjach, gdy dziecko uderza głową w ścianę i krzyczy albo też wrzaskiem walczy o kupno batona w sklepie. Dlatego warto podeprzeć swoje postępowanie fachową wiedzą na temat rozwoju dziecka.

I tu pojawia się rozwiązanie w postaci Centrum Językiem Dziecka, które oferuje specjalne wyjazdy specjalistyczne z psychologiem na pokładzie 🙂 Rada eksperta w takich wypadkach jest nieoceniona. Wszystko to w trosce o prawidłowy rozwój dzieci i ich rodziców 🙂